Πέμπτη 16 Ιουνίου 2016

H διαφορά ανάμεσα σε υβρίδια και σε παραδοσιακές ποικιλίες, από τον καθηγητή του TEI Πελοποννήσου, Kώστα Δελή



Επικίνδυνος περιορισμός της γενετικής βάσης παρατηρείται τα τελευταία 30 χρόνια σε όλες σχεδόν τις σημαντικές καλλιέργειες. Για πολλές από αυτές δεν χρησιμοποιούνται στη βελτίωση περισσότερο από το 5-10% της διαθέσιμης παραλλακτικότητας. Και όμως, στην Ελλάδα μόνο, καλλιεργούνταν μέχρι πρόσφατα 111 ντόπιες ποικιλίες και πληθυσμοί μαλακού σιταριού, 139 ντόπιες ποικιλίες και πληθυσμοί σκληρού, 99 ντόπιες ποικιλίες και πληθυσμοί κριθαριού, 294 καλαμποκιού και 39 ντόπιες ποικιλίες και πληθυσμοί βρώμης και 605 ποικιλίες φασουλιού, που έπαψαν πλέον να καλλιεργούνται.
Επίσης, χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι το 1927, η καλλιέργεια του σιταριού περιελάμβανε 100% ντόπιες ποικιλίες, το 1969 μόνο 10%, ενώ σήμερα κυριολεκτικά έχει εκτοπιστεί από την καλλιέργεια το σύνολο των παλιών ποικιλιών.
Πρόσφατες έρευνες έχουν δείξει ότι μόνο το 1% των ντόπιων ποικιλιών σταριού και το 2-3% των ποικιλιών λαχανικών που υπήρχαν πριν 50 χρόνια στην Ελλάδα έχει διασωθεί υπό καλλιέργεια μέχρι τις μέρες μας.Όλα αυτά και χιλιάδες άλλα γίνονται όχι μόνο γιατί τα αποφάσισαν τα "κέντρα εξουσίας", ή γιατί είναι η πολιτική των κρατών. Έγιναν και γιατί ο καθένας μας τα στήριξε και συνεχίζουμε να τα στηρίζουμε. Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς σε αυτό το πρωτοφανές ολοκαύτωμα; Θα μείνουμε απαθείς ή θα πάρουμε την ευθύνη που μας αναλογεί; Οι ντόπιες ποικιλίες είναι η ελπίδα μας και η πρότασή μας.
Τα παραπάνω συνέβαιναν στον 20ο αιώνα, τον 21ο αιώνα όμως συντελείται μια πρωτοφανής αφύπνιση της ανθρωπότητας και αυτή η αρνητική κατάσταση τείνει να ανατραπεί.
Για όλα τα παραπάνω μιλήσαμε με τον Δρ. Κώστα K. Δελή MSc, PhD, Καθηγητής Εφαρμογών Γενετικής Φυτών και Βιοτεχνολογίας, Σχολή Τεχνολογίας Γεωπονίας και Τεχνολογίας Τροφίμων και Διατροφής, Τμήμα Τεχνολόγων Γεωπόνων ΤΕΙ Πελοποννήσου.
Οι παραδοσιακές ποικιλίες υπερέχουν των εμπορικών υβριδίων
Τα όσα ακολουθούν φιλοδοξούν να δώσουν στον αναγνώστη να καταλάβει αυτό που ήδη υποσυνείδητα γνωρίζει, ότι οι παραδοσιακά καλλιεργούμενες ποικιλίες υπερέχουν σε ποιοτικά χαρακτηριστικά (άρωμα, γεύση) των εμπορικών υβριδίων.
Για να καταλάβει κανείς όμως τι είναι παραδοσιακή ποικιλία, καλό θα ήταν να γνωρίζει τι είναι στην πραγματικότητα το υβρίδιο. Yβρίδιο, όπως το μαρτυρά και η λέξη, είναι ο συνδυασμός δύο ποικιλιών. Mε άλλα λόγια αν καταφέρω να διασταυρώσω δύο ποικιλίες, στη φύση ή στο εργαστήριο, ο απόγονός τους αποτελεί το υβρίδιο.
Oι αρχαίοι ακόμη γνώριζαν ότι οι διασταυρώσεις δύο ποικιλιών στα φυτά ή ακόμη και η διασταύρωση ανάμεσα σε δύο ράτσες σε ζώα οδηγούσε σε απογόνους που έδιναν εξαιρετικά εύρωστα άτομα. Είναι σε όλους γνωστό το παράδειγμα της διασταύρωσης του αλόγου με το γαϊδούρι, οπού ο απόγονός τους το μουλάρι είναι ένα εξαιρετικά ανθεκτικό υποζύγιο.
Mε τον ίδιο ακριβώς τρόπο αν μπορούσαμε να απλοποιήσουμε τα πράγματα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αν έχουμε μία ποικιλία με εξαιρετική απόδοση και χαμηλή ανθεκτικότητα σε ασθένειες η οποία διασταυρωθεί με μία ποικιλία με χαμηλή απόδοση αλλά ανθεκτική σε ασθένειες, τότε οι απόγονοί τους ιδανικά θα είναι και ανθεκτικοί στις ασθένειες και με υψηλές αποδόσεις.
Στην γεωργική πραγματικότητα τα υβρίδια λειτούργησαν εξαιρετικά για ορισμένα φυτά μεγάλης καλλιέργειας όπως το καλαμπόκι, τριπλασιάζοντας τις αποδόσεις, αλλά την ίδια στιγμή παρουσίαζαν βασικά μειονεκτήματα. Πρώτο βασικό μειονέκτημα ήταν οι μεγάλες απαιτήσεις σε νερό, λιπάσματα και φυτοπροστασία.
Tα υβρίδια ήταν αποδοτικά, αλλά για να δώσουν τις βελτιωμένες αποδόσεις τους απαιτούσαν ιδανικές συνθήκες και αρκετή επένδυση σε κεφάλαιο από τους παραγωγούς. Δεύτερο μειονέκτημα των υβριδίων αποτελεί η αδυναμία τους να παράξουν σταθερούς απογόνους. Tι σημαίνει αυτό; Σημαίνει με απλά λόγια ότι ενώ τα υβρίδια είναι σταθερά φυτά στο σύνολο σχεδόν των χαρακτηριστικών τους, οι απόγονοί τους είναι «AΣTAΘEΣTATOI». Άρα η παλιά γεωργική πρακτική της φύλαξης σπόρων από τους γεωργούς, πρακτικά με τη χρήση των υβριδίων ακυρώνεται. Aν, δηλαδή, ένας γεωργός κρατούσε σπόρο από ένα υβρίδιο και το καλλιεργούσε, τότε θα έπαιρνε φυτά διαφόρων υψών, αποδόσεων και ανθεκτικότητας σε ασθένειες. Eπομένως, τα υβρίδια που εισαγάγαμε στη γεωργική πρακτική έδωσαν ώθηση στην απόδοση, αλλά ταυτόχρονα δημιούργησαν και αρκετά προβλήματα.
Aς δούμε ένα γεωργό στην πρακτική του. O μέσος γεωργός πριν 40 περίπου χρόνια παράτησε τις παραδοσιακές ποικιλίες, για να τις αντικαταστήσει με υβρίδια. Από τη στιγμή που έγινε η μετάβαση αυτή, ο γεωργός είναι υποχρεωμένος κάθε χρόνο να αγοράζει σπόρους σποράς από εταιρίες, κυρίως Oλλανδικές και Iσραηλίτικες. Άρα η αύξηση της απόδοσης (και η σύνδεσή της με την επιδότηση κυρίως στη δεκαετία του ‘80 και ‘90) τον κατέστησε εξαρτημένο. Σκεφτείτε απλά τι θα συνέβαινε αν μία και μόνο χρονιά δε μπορούσαμε να εισαγάγουμε σπόρους σποράς.
H γεωργική παραγωγή θα μειωνόταν ραγδαία, καθώς δε θα μπορούσαν να καλλιεργήσουν αρκετές γεωργικές εκμεταλλεύσεις. Φυσικά δεν είναι η μόνη μετάβαση που έγινε χωρίς μελέτη στην Eλλάδα, αλλά σε αυτή την περίπτωση ακόμη και εμείς σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε μία τεράστια έκπληξη. Σύμφωνα με τη βιβλιογραφία που παρακολουθώ, αρκετά συστηματικά, ουδέποτε στη χώρα μας πραγματοποιήθηκε μία συστηματική μελέτη για τη σύγκριση της απόδοσης υβριδίων και παραδοσιακών ποικιλιών.
Όλοι και κυρίως οι γεωπόνοι δεχόμασταν a priori την υπεροχή των υβριδίων, ενώ υποτίθεται ότι παραβλέπαμε την υποβάθμιση της ποιότητας των προϊόντων για χάρη της αύξησης της απόδοσης.Στην πραγματικότητα τα υβρίδια μπήκαν στη γεωργική πρακτική στη χώρα μας μαζί με τον εκσυγχρονισμό της γεωργικής εφαρμογής (μηχανήματα, αρδεύσεις, φυτοφάρμακα και λιπάσματα).Όσο και αν μοιάζει παράλογο, κανείς δε δοκίμασε τις παραδοσιακές ποικιλίες σε ιδανικές συνθήκες. Έτσι σιγά σιγά, ως καταναλωτές εξοικειωθήκαμε με τομάτες υβριδίων, οι οποίες είναι πρακτικά άγευστες, ωστόσο μπορούν να διατηρηθούν ένα μήνα στο ψυγείο. Σήμερα, που όλο και περισσότεροι καταναλωτές ζητούν την ολική επαναφορά της γεύσης στο καθημερινό τραπέζι, είναι ξανά η ώρα των παραδοσιακών ποικιλιών.
Mε αυτή την προοπτική το ξεχασμένο γενετικό υλικό που αντικαταστάθηκε τόσο βίαια, σήμερα μοιάζει πραγματικός θησαυρός για τον κάθε ερευνητή. Tα φυτά των παραδοσιακών ποικιλιών καλά προσαρμοσμένα στο περιβάλλον που καλλιεργήθηκαν για σειρά χρόνων και για πολλές γενεές, έφεραν γενετικό φορτίο που τους επέτρεψε να επιζήσουν στη δοκιμασία του πιο σκληρού κριτή. Tης φύσης. Αυτός ο σκληρός κριτής πετάει έξω οτιδήποτε δε μπορεί να αντεπεξέλθει στις προκλήσεις του. Oι παραδοσιακές ποικιλίες, με αυτή την έννοια, κρύβουν στο γενετικό τους υλικό απαντήσεις στις περιβαλλοντολογικές προκλήσεις, στις οποίες σήμερα απαντάμε με τη χρήση φυτοφαρμάκων.
Συνεργασία ιδρύματος "Καπετάν Βασίλης" και ΤΕΙ Πελοποννήσου
Σε αυτή την κατεύθυνση το Ίδρυμα Kαπετάν Bασίλης χρηματοδότησε την καταγραφή των παραδοσιακά καλλιεργούμενων ποικιλιών της Μεσσηνίας σε συνεργασία με το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο. H προσπάθεια αυτή συνεχίστηκε και παρουσιάστηκε με επιτυχία στις πολλές εκδηλώσεις του Ιδρύματος.
Πρόσφατα, το TEI Πελοποννήσου και τα εργαστήρια γενετικής-βιοτεχνολογίας και χημείας με επιστημονικούς υπεύθυνους τον υπογράφοντα το άρθρο και τον Δρ. I. Σπηλιώπουλο αντίστοιχα, χρηματοδοτήθηκαν για τη μελέτη της παραδοσιακής ποικιλίας τομάτας «Xοντροκατσαρή» από το Ίδρυμα Kαπετάν Bασίλης.
O απώτερος σκοπός της έρευνας είναι να εισαγάγουν τη συγκεκριμένη ποικιλία στη γεωργική πρακτική ξανά, ακόμη και σε συνθήκες υπερεντατικής καλλιέργειας όπως η υδροπονία, αλλά και να αποδείξουν την υψηλή θρεπτική της αξία. Eίναι ευτυχής συγκυρία ότι ένα τόσο σημαντικό Ίδρυμα μπορεί να χρηματοδοτεί έρευνα στο νομό Mεσσηνίας και πιστεύω πως είναι πια σειρά του καταναλωτή να μάθει να αγοράζει όχι μόνο με την όραση αλλά και με τη γεύση και την όσφρηση.
Eίναι επομένως σημαντικό να ξεφύγουμε από τα τυποποιημένα ομοιόμορφης εμφάνισης προϊόντα, αλλά ταυτόχρονα να δώσουμε την ευκαιρία στους παραγωγούς να καλλιεργήσουν ξανά τα δικά τους σπόρια, σπάζοντας τον κύκλο της εξάρτησής τους από μεγάλες εταιρίες.
Πηγή: Αντώνης Πετρόγιαννης, tharrosnews.gr
http://www.topikopoiisi.eu/omicroniotakappaomicron-gammaepsilonomegarhogamma943alpha/h-tei-k

Σάββατο 14 Μαΐου 2016

Οδηγός για τα άγρια χόρτα. Πως τα αναγνωρίζετε...






Τα βουνά της Ελλάδας είναι γεμάτα πράσινο και πολύχρωμες εκτάσεις λουλουδιών. Από τα παλιά χρόνια οι κάτοικοι εμπιστεύονταν τα χόρτα του βουνού άλλοτε για βρώση και άλλοτε για τις θεραπευτικές τους ιδιότητες.

Είναι μια όμορφη και υγιεινή δραστηριότητα που μπορούμε να ακολουθήσουμε και εμείς!

Παρακάτω ακολουθεί ένας μικρός οδηγός των πιο συνηθισμένων φαγώσιμων χόρτων!

1. Πικραλίδα



Ταυτότητα: Πολυετές αυτοφυές φυτό, φτάνει τα 25 εκατοστά ύψος. Η πικραλίδα βρίσκεται ριζωμένη συνήθως σε χωράφια ως ζιζάνιο ή σε ακαλλιέργητους τόπους. Η ρίζα και τα φύλλα της καταπολεμούν την πέτρα στη χολή. Επίσης είναι διουρητική, χωρίς όμως να μειώνει το κάλιο από τον οργανισμό. Εποχή: Από τον χειμώνα μέχρι την άνοιξη. Στην κουζίνα μας: Ωμή σε σαλάτες ή βραστά. Τα φύλλα της τα βάζουμε και σε λαχανόπιτες.

2. Γλιστρίδα



Ταυτότητα: Ετήσιο φυτό που φτάνει τα 20 εκατοστά. Φημίζεται για τη βιταμίνη C και το σίδηρο που περιέχει. Ο λαός λέει πως αν βάλεις λίγα φύλλα γλιστρίδας κάτω από τη γλώσσα σου, ξεδιψάς (ίσως έτσι βγήκε και η φράση για τον πολυλογά, επειδή νιώθοντας ανακουφισμένος από δίψα, ξεκινά ασταμάτητο μονόλογο)! Εποχή: Από αρχές του καλοκαιριού μέχρι το φθινόπωρο. Στην κουζίνα μας: Τρώγεται ωμή σε σαλάτα και μπορεί να αντικαταστήσει τα μαρούλια σαν πράσινο λαχανικό.

3. Πικροράδικα



Ταυτότητα: Πολυετή φυτά που φτάνουν το 1 μέτρο. Τα συναντάμε σχεδόν παντού σε χωράφια αφρόντιστα και ακαλλιέργητα. Εποχή: Από το φθινόπωρο με τα πρωτοβρόχια έως το τέλος της άνοιξης. Στην κουζίνα μας: Βραστά με λαδολέμονο ή μαγειρεμένα με κρέας.

4. Γαϊδουράγκαθο – σίλυβο



Ταυτότητα: Διετές αυτοφυές, ακανθώδες φυτό που φθάνει το 1,5 μέτρο ύψος. Τα πράσινα φύλλα του διαφέρουν από τις άσπρες γραμμές. Ευδοκιμεί κοντά σε χερσότοπους.Εποχή: Φθινόπωρο και χειμώνα (αντέχει μέχρι και τους -15 βαθμούς Κελσίου). Στην κουζίνα μας: Εάν αφαιρέσουμε τα αγκάθια του, μπορούμε να μαγειρέψουμε τη ρίζα και τα φρέσκα φύλλα του, που θυμίζουν σπανάκι.

5. Ραπανίδα



Ταυτότητα: Ετήσιο φυτό που φτάνει τα 60 εκατοστά. Εξαπλώνεται σαν ζιζάνιο σε διάφορους τόπους. Ξεχωρίζει για τα μακριά, πράσινα φύλλα της. Εποχή: Από το φθινόπωρο μέχρι την άνοιξη. Στην κουζίνα μας: Πολύ νόστιμα χόρτα βραστά ως σαλάτα με λαδόξυδο.

6. Περδικονύχι



Ταυτότητα: Ετήσιο φυτό που φτάνει τα 60 εκατοστά. Το συναντάμε σε μεγάλη ποσότητα στα ελληνικά βουνά, αλλά και σε χωράφια. Εποχή: Από το χειμώνα μέχρι την άνοιξη, προτού ανθίσει. Στην κουζίνα μας: Το περδικονύχι το χρησιμοποιούμε σε ομελέτες και σε διάφορες πίτες.

7. Καυκαλήθρα



Ταυτότητα: Ετήσιο φυτό που φτάνει τα 20 εκατοστά. Είναι γνωστή και ως καυκαλίδα, μοσκάκι, αγριοκουτσουνάδα, μερουλήθρα, και μοσχολάχανο. Το άρωμά της είναι έντονο γεμάτο φρεσκάδα. Εποχή: Από το χειμώνα μέχρι την άνοιξη, προτού ανθίσει. Στην κουζίνα μας: Εκτός από τις πίτες, χρησιμοποιείται ως μυρωδικό σε φασολάδες.

8. Οξαλίδα



Ταυτότητα: Ποώδες φυτό με κίτρινα άνθη. Η οξαλίδα χρησιμοποιείται ως υποκατάστατου του αλατιού και του ξυδιού, όμως σε μεγάλες ποσότητες ενδέχεται να είναι δηλητηριώδης.Εποχή: Σχεδόν όλες τις εποχές, τη συναντάμε παντού, γιατί εξαπλώνεται πολύ εύκολα. Στην κουζίνα μας: Τη χρησιμοποιούμε σε σούπες, σε σάλτσες και σε χορτόπιτες σε προσεκτικές, μικρές ποσότητες, για να δώσει μια ξινή γεύση.

9. Ρόκα – Αζούματο



Ταυτότητα: Ετήσιο φυτό που φτάνει τα 60-80 εκατοστά. Μαζεύει τις μέλισσες με τα άνθη της, που είναι μακριά και λευκά. Εποχή: Ανθίζει από άνοιξη μέχρι και το καλοκαίρι. Στην κουζίνα μας: Κόβουμε συχνά τα φύλλα της για να εμποδίσουμε την ανθοφορία. Τρώγεται σκέτη σαν ξιδάτη σαλάτα ή με μαρούλι, λάχανο, ντομάτα.

10. Σινάπι – Βρούβες



Ταυτότητα: Ετήσιο φυτό που φτάνει τα 80 εκατοστά. Στην Ελλάδα το συναντούμε πολύ συχνά, κάτι που δικαιολογεί τη φράση «πάμε για βρούβες»! Οι αλεσμένοι σπόροι του χρησιμεύουν στην Παρασκευή μουστάρδας. Εποχή: Μαζεύονται τα φύλλα το φθινόπωρο έως την άνοιξη. Στην κουζίνα μας: Τα φρέσκα τρυφερά φύλλα τους τρώγονται βραστά μόνα τους ή με άλλα χόρτα και χρησιμοποιούνται με άλλα χόρτα σε χορτόπιτες.



Toμέας ενημέρωσης prisonplanet.gr

Λουίζα «Lippia citriodora»


Το «χόρτο του Θεού» λέγεται… λουίζα!



Αρχικά θα σάς μαγέψουν τα μικρά ανθάκια που στολίζουν αυτόν τον όμορφο φυλλοβόλο θάμνο, άλλοτε λευκά, μοβ ή ανοιχτόχρωμα πράσινα. Στη συνέχεια, η όσφρησή σας θα συλλάβει εκλεπτυσμένες λεμονάτες εσάνς να δροσίζουν ευχάριστα τον χώρο, ενώ όταν βράσετε τα λογχοειδή πράσινα φύλλα της, θα γευτείτε στον ουρανίσκο σας μια ευχάριστα ξινή γεύση που θα σάς χαρίσει ευεξία.
Το βότανο της Λουίζα, με το λατινικό όνομα «Lippia citriodora» ανήκει στην οικογένεια των Verbenaceae (που περιλαμβάνει περίπου 250 είδη) και κατάγεται από την Νότιο Αμερική και συγκεκριμένα τη Χιλή οι Ισπανοί την έφεραν στην Ευρώπη τον 17ο αιώνα. . Σήμερα όμως τη θεωρούμε πλέον και δικό μας φυτό και την αναφέρουμε εκτός από τα επιστημονικά της ονόματα Λιππία η κιτρίοσμος και λεμονόχορτο, λόγω της λεμονάτης μυρωδιάς των ανθών και των φύλλων της, αλλά στην Κρήτη που της έχουν ιδιαίτερη αδυναμία θα ακούσετε να την αποκαλούν και γοργογιάννη.Το άλλο του όνομα είναι λεμονόχορτο, αφού αν πιάσετε τα μικρά, λευκά του ανθάκια το χέρι σας θα μυρίζει… λεμόνι! Είναι πολυετές φυλλοβόλος θάμνος με ύψος από 1 μέχρι 2-2,5 μέτρα με έντονη οσμή λεμονιού(για αυτό λέγεται και λεμονόχορτο). Τα φύλλα της είναι οδοντωτά σε σχήμα λογχοειδές με χρώμα πολύ ανοικτό πράσινο, ενώ τα άνθη της είναι μικρά λευκά ή λευκορόδινα. Αγαπάει τον ήλιο, αντέχει στην παγωνιά (όχι σε πολύ χαμηλή) και θέλει το νεράκι της το καλοκαίρι(καλό πότισμα κάθε βδομάδα). Αναπτύσσεται καλύτερα σε ουδέτερα ή ελαφρά όξινα εδάφη που είναι πλούσια σε οργανική ύλη. Πολλαπλασιάζετε με μοσχεύματα αρχές Μαρτίου και θέλει το κλαδεματάκι της όταν πέσουν τα φύλλα της το φθινόπωρο.

Η όμορφη λουίζα είναι ένα ένα φαρμακευτικό λουλούδι που φροντίζει για την καλή μας υγεία με πολλούς τρόπους, ως αφέψημα ή λάδι, αφού τόσο τα άνθη, όσο και τα φύλλα της είναι ιδιαίτερα ευεργετικά για τον ανθρώπινο οργανισμό.


Σε τι βοηθά;

Για τα νοσήματα του στομάχου και του πεπτικού συστήματος το αφέψημά της είναι ευεργετικό και βοηθάει, όταν υποφέρουμε από δυσπεψία, μετεωρισμό, νευραλγίες και κολικούς του στομάχου και των εντέρων.
Σταματά τη διάρροια και την αιμορραγία
Βοηθά στο αδυνάτισμα και στην εξαφάνιση της κυτταρίτιδας και στην αποβολή των περιττών υγρών.
Είναι αποτελεσματικό τονωτικό, αλλά ταυτόχρονα και καταπραϋντικό.
Είναι αντιπυρετικό.
Είναι διουρητικό και συνίσταται σε περιπτώσεις νεφρολιθιάσεων.
Βοηθάει στην αποτοξίνωση του οργανισμού
Ανακουφίζει από τις ημικρανίες.
Καταπολεμά την κακοσμία του στόματος.
Το ζεστό έγχυμα της λουίζας είναι φημισμένο για της αφροδισιακές του ιδιότητες.
Χρησιμοποιήστε το έγχυμα του βοτάνου, για να πλύνετε και να καθαρίσετε το πρόσωπό σας.
Το έλαιό της βοηθά τις πληγές να επουλωθούν.
Ευεργετικό με καταπλάσματα στους νευρικούς πόνους και νευρικές κεφαλαλγίες, καθώς και στους πόνους των αυτιών.
Το αιθέριο έλαιο του φυτού χρησιμοποιείται και στην αρωματοποιία, ζαχαροπλαστική, ποτοποιία κ.λ.π.


Δίαιτα : Οι ευεργετικές ιδιότητες της λουίζας βοηθούν στην αποτοξίνωση και την αποβολή των περιττών υγρών από τον οργανισμό αλλά και την καύση της κυτταρίτιδας. Είναι από τα πιο διάσημα βότανα για την αντιμετώπιση της παχυσαρκίας. H συχνή χρήση της βοηθά στην αύξηση του ρυθμού του μεταβολισμού, στη ρύθμιση της όρεξης και στη διούρηση – γι’ αυτό και είναι μια καλή επιλογή για όσους ταλαιπωρούνται από κατακράτηση υγρών. Ακόμα, βοηθάει σημαντικά στη σύσφιξη του δέρματος. Επιλέξτε να πίνετε ένα φλιτζάνι αφέψημα περίπου 20 λεπτά πριν τα γεύματά σας. Προσπαθήστε να το τηρήσετε για 1-2 μήνες, κάντε ένα διάλειμμα 2 εβδομάδων και συνεχίστε ανάλογα με τα κιλά που θέλετε να χάσετε. Αν θέλετε, μπορείτε να το χρησιμοποιείτε και ως κομπρέσα.

Κακοσμία του στόματος : Αν νιώθετε ή σάς έχουν πει ότι το στόμα σας μυρίζει άσχημα, πιείτε ένα αφέψημα λουίζας. Φυσικά η κακοσμία είναι σύμπτωμα που οφείλεται σε πολλούς και διαφορετικούς λόγους, όπως στοματικά, οδοντιατρικά, αναπνευστικά ή γαστρεντερικά προβλήματα. Μέχρι να βρει την οριστική λύση, αφήστε 50 γρ. φύλλα λουίζας να μουλιάσουν για 15 λεπτά σε 1 λίτρο κρύο νερό και μετά βράστε τα για λίγα δευτερόλεπτα. Αφήστε τα να κάτσουν για άλλα 10 λεπτά, ώστε να διαλυθεί στο νερό το αιθέριο έλαιο του φυτού. Πιείτε 3-4 φλιτζάνια από αυτό το «τσάι» μέσα στη μέρα, και θα διαπιστώσετε ότι η κακοσμία θα καταπολεμηθεί.

Πού τη βρίσκουμε:
Η Λουίζα ανθίζει το καλοκαίρι και συνήθως φυτρώνει στις άκρες των εξοχικών δρόμων, στα πετρώδη εδάφη πολλών νησιών, ενώ σε περιοχές με γόνιμο έδαφος το ύψος της φτάνει το ενάμισι μέτρο. Καλλιεργείται σε κήπους ή σε γλάστρες στο μπαλκόνι και αντέχει ακόμα κι αν δεν ποτίζεται συχνά. Αποξηραμένα φύλλα βρίσκουμε σε όλα τα καταστήματα με βότανα, στα μεγάλα σούπερ μάρκετ ή σε φαρμακεία.

Οδηγίες Προετοιμασίας …

Έγχυμα : Aφού βράσει το νερό στο μπρίκι, το αποσύρετε από τη φωτιά, προσθέτετε τη συνιστώμενη δόση του βοτάνου και το αφήνετε σκεπασμένο για 5 λεπτά. Tο σουρώνετε και το πίνετε.
Aφέψημα : Tο αφέψημα ενδείκνυται για τα σκληρά φύλλα και τις ρίζες των βοτάνων. Στην περίπτωση αυτή, βράζετε το βότανο μαζί με το νερό για 5 λεπτά, το σουρώνετε και το πίνετε.
Το αιθέριο έλαιο : Το αιθέριο έλαιο της λουίζας θα το βρείτε εύκολα στα φαρμακεία ή στα καταστήματα βιολογικών ειδών. Λίγες μόνο σταγόνες πάνω σε ένα βαμβάκι, βοηθούν τις πληγές να επουλωθούν και τους μώλωπες να υποχωρήσουν. Όμως μην το παρακάνετε, γιατί η λουίζα έχει ιδιαίτερα υψηλή περιεκτικότητα σε καμφορά και μπορεί να σάς φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα.


Αρωματική πρόταση:

Λουίζα με λεβάντα για ήρεμες ημέρες και νύχτες

Συστατικά:
5-6 φύλλα λουίζας
1 1/2 κουταλιά του γλυκού λεβάντα
1 κούπα φυσικό μεταλλικό νερό
1 κουταλιά του γλυκού μέλι

Οδηγίες: Βράστε το φυσικό μεταλλικό νερό στους απαιτούμενους βαθμούς (100° Κελσίου ) και κατόπιν ρίξτε τα φύλλα λουίζας και τα άνθη λεβάντας.
Αφήστε τα να βγάλουν το άρωμα τους για 4-5 λεπτά και, αφού το σουρώσετε και το σερβίρετε στην αγαπημένη σας κούπα, προσθέστε το μέλι.
Χαλαρώστε και απολαύστε το.

Λίγα μυστικά ακόμα
Μπορείτε ακόμα να φτιάξετε το ρόφημα του ενός λίτρου και να το βάλετε στο ψυγείο. Έτσι θα απολαύσετε το χαλαρωτικό ποτό σας παγωμένο ακόμα και στο γραφείο σας κατά τη διάρκεια της ημέρας. Φτιάξτε παγάκια από το ρόφημα που ετοιμάζετε και όχι από νερό, καθώς έτσι θα διατηρήσετε τη γεύση του ποτού σας αναλλοίωτη.

Αν η μείωση της κυτταρίτιδας είναι ο κύριος στόχος σου βάλε στην άκρη, το δημοφιλές για αδυνάτισμα, πράσινο τσάι. Αν και είναι εξαιρετικό ρόφημα σίγουρα με σημαντικά ωφέλη στη αποτοξίνωση του οργανισμού, στην αύξηση του μεταβολισμού και γενικά στην υγεία και συνολική ευεξία του οργανισμού, για την αντιμετώπιση της κυτταρίτιδας το νούμερο ένα βότανο είναι η Λουίζα!


Η Λουίζα είναι από τα πιο φημισμένα φαρμακευτικά βότανα στον κόσμο για την συμβολή της στο αδυνάτισμα, τη λιποδιάλυση, την καταπολέμηση της κατακράτησης υγρών και ως εκ τούτου στη μείωση της κυτταρίτιδας.
Τα πλεονεκτήματά της δεν σταματούν όμως εκεί!
Βοηθά επίσης στην αύξηση του ρυθμού του μεταβολισμού και στην αντιμετώπιση του τυμπανισμού & των αερίων. Είναι δε πολύ εύγεστο ρόφημα με ελαφρώς λεμονάτο άρωμα και είναι ιδανικό για το βράδυ μιας και προσφέρει ένα αίσθημα χαλάρωσης και ευεξίας.

Οδηγίες:
1. Βράζεις λίγο νερό σε ένα μπρίκι και μετά ρίχνεις μέσα μερικά φυλλαράκια χωρίς να συνεχίσεις το βράσιμο και το αφήνεις για 3-5 λεπτά ώστε να βγάλει το βότανο τις ωφέλιμες ουσίες του.
2. Στραγγίζεις το ρόφημα από τα φύλλα
3. Έτοιμο! Τέλειο για την κυτταρίτιδα αλλά και απολαυστικό ταυτόχρονα!

Έξτρα συμβουλές:
1. Μην βάλεις ζάχαρη! Αν θέλεις να το γλυκάνεις οπωσδήποτε χρησιμοποίησε stevia που είναι ένα φυσικό και υγιεινό γλυκαντικό. Μπορείς να το βρεις σε καταστήματα υγιεινής διατροφής αλλά και σε e-shop στο διαδύκτιο.
2. Η λουίζα μπορεί να αποτελέσει έναν σημαντικό σου σύμμαχο στην μάχη ενάντια στην κυτταρίτιδα αλλά από μόνη της δεν κάνει θαύματα. Θα πρέπει να είναι μέρος μιας συστηματικής ολικής αντιμετώπισης και συνοδεύεται με υγιεινή διατροφή, άσκηση και τοπική φροντίδα.

Προσοχή!
Συστήνεται να αποφεύγεται η χρήση της από όσους πάσχουν από υπόταση,
επειδή είναι διουρητική και μειώνει την πίεση.

Πηγές: www.naturanrg.gr , www.iator.gr

http://back-to-nature.gr/2013/01/blog-post_6937-2.html

Παρασκευή 13 Μαΐου 2016

Μικρομέρια της Ακρόπολης


[Φωτογραφίες από τη δημοσίευση της ανακοίνωσης στο PHYTOLOGIA BALCANICA 16 (2): 237 – 242 Sofia, 2010 | Διαβάστε την ΕΔΩ]

Μικρομέρια της Ακρόπολης

Συστηματική ταξινόμηση

Βασίλειο: Φυτά (Plantae)

Συνομοταξία: Αγγειόσπερμα (Magnoliophyta)

Ομοταξία: Δικοτυλήδονα (Magnoliopsida)

Τάξη: Λαμιώδη (Lamiales)

Οικογένεια: Χειλανθή (Lamiaceae)

Γένος: Μικρομέρια (Micromeria)

Είδος: M. acropolitana


Διώνυμο
Μικρομέρια της Ακρόπολης (Micromeria acropolitana)
Halácsy


H Μικρομέρια της Ακρόπολης (Micromeria acropolitana) είναι είδος μικρού φυτού του γένους Μικρομέρια (Micromeria) της οικογένειας των χειλανθών (Lamiaceae ή Labiatae). Αποτελεί ενδημικό φυτό της Αθήνας και συγκεκριμένα του βράχου της Ακροπόλεως, στον οποίο ζει αποκλειστικά. Έχει ύψος 5 έως 30 εκατοστά. Ανθίζει από τον Μάιο έως τον Ιούνιο. Τα άνθη της έχουν χρώμα ροζ.

Το φυτό ανακάλυψαν οι Γάλλοι Βοτανικοί Rene C.J.E. Maire και ο Marcel G.C. Petitmengin, στις 30 Αυγούστου του 1906 (“In Acropoli Athenarum”, 30.8.1906, Maire & Petitmengin, Mission Botanique en Orient no. 1073). Ορίστηκε για πρώτη φορά το 1908 από τον Αυστριακό Βοτανικό Eugen von Halácsy. Σε μη επίσημα δημοσιευμένο, χειρόγραφο έγγραφο του αναφέρεται αρχικά στο φυτό με το όνομα «Micromeria athenae», το οποίο περιγράφεται ως λεκτότυπος.[CHRISTIAN BRÄUCHLER, OLOF RYDING & GÜNTHER HEUBL, The genus Micromeria (Lamiaceae), a synoptical update - List of published names (.pdf), 2008. σ. 367] Ο Halácsy παρουσιάζει το φυτό με το όνομα «Micromeria acropolitana» στο έργο του «Conspectus Florae Graecae».[Eugen von Halácsy, Conspectus Florae Graecae, Τόμος 3ος, σελ. 87]

Το φυτό είχε εξαφανιστεί για αρκετά χρόνια. Τον Ιανουαρίου του 1981 το φυτό συμπεριελήφθη, με σχετικό Προεδρικό Διάταγμα, στον κατάλογο των προστατευόμενων φυτών από το Ελληνικό κράτος.[Εφημερίδα της Κυβέρνησης, 30 Ιανουαρίου 1981, σ. 219 ] Το 2006, 100 χρόνια μετά την πρώτη του ανακάλυψη, εντοπίστηκε ξανά, γύρω από την Ακρόπολη από τον Έλληνα βιολόγο Γρηγόρη Τσούνη και τον γιο του Λάμπρο Τσούνη, ένας μικρός πληθυσμός 200 φυτών. Ταυτοποιήθηκαν το 2009 από τη Καθηγήτρια Βοτανικής Δρ. Κιτ Ταν από το Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης. Η θέση του πληθυσμού κρατείται μυστική για λόγους ασφαλείας.

ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΕΝΑ ΜΝΗΜΕΙΟ ΦΥΣΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
γράφει ο βιολόγος Γρηγόρης Τσούνης στο ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΕΣ τεύχος 113 σελ.96-100
http://www.archaiologia.gr/wp-content/uploads/2011/07/113-10.pdf
και στο άρθρο Η Micromeria acropolitana ανακαλύφθηκε ξανά στην Αθήνα
 των Γρηγόρη Τσούνη, Λάμπρου Τσούνη και Kit Tan περιοδικό η φύση τεύχος 126 διαβάζουμε τα παρακάτω :

Ο Γάλλος φιλόσοφος και ιστοριογράφος Ernest Renan, στο περίφημο κείμενό του Προσευχή πάνω στην Ακρόπολη, που εμπνεύστηκε κατά την ανάβασή του στην Ακρόπολη το 1865, έγραφε: «Η εντύπωση που μου προξένησε η Αθήνα είναι η πιο δυνατή από όσες έχω νιώσει έως τώρα. Ένας είναι ο τόπος όπου υπάρχει η τελειότητα, δεν υπάρχει δεύτερος: αυτός. Ποτέ δεν είχα φανταστεί κάτι παρόμοιο. Αυτό που αντίκρισα ήταν το ιδεώδες, απαθανατισμένο σε πεντελικό μάρμαρο. Έως τότε πίστευα ότι η τελειότητα δεν είναι του κόσμου τούτου».
Και συνεχίζει: «Ήξερα πριν από το ταξίδι μου ότι η Ελλάδα είχε δημιουργήσει την επιστήμη, την τέχνη, τη φιλοσοφία, τον πολιτισμό, αλλά μου έλειπε η κλίμακα. Όταν είδα την Ακρόπολη, μου αποκαλύφθηκε το θείο». Σε άλλο σημείο του έργου του, απευθυνόμενος προς τη θεά Αθηνά, γράφει: «Ω, ευγένεια, ω, απλή κι αληθινή ομορφιά! Θεά που η λατρεία σου σημαίνει λόγο και σοφία, εσύ που ο ναός σου είναι ένα αιώνιο μάθημα αυτογνωσίας και ειλικρίνειας!» Όλοι επάνω στον πλανήτη Γη γνωρίζουν ότι η Ακρόπολη είναι το σημαντικότερο μνημείο του παγκόσμιου πολιτισμού. Λίγοι όμως γνωρίζουν ότι η Ακρόπολη είναι επίσης ένα σημαντικό μνημείο της φύσης. Ένα από τα σημαντικότερα οικοσυστήματα της Αττικής, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από τον εθνικούς δρυμούς Πάρνηθας, Σουνίου, από το Αισθητικό Δάσος της Καισαριανής, από τον υγρότοπο του Σχινιά. Οι αρχαιολογικοί χώροι είναι από τη φύση τους νησίδες άγριας ζωής, γιατί εδώ προσφέρονται οι κατάλληλες συνθήκες για την ανάπτυξη πλούσιας χλωρίδας-βλάστησης και πανίδας και προσφέρουν ασφαλές καταφύγιο για την αναπαραγωγή και τη διατροφή μεγάλου αριθμού πουλιών. Στην Ακρόπολη, από παλιά, αλλά ακόμη και σήμερα, φωλιάζει η Κουκουβάγια (Athene noctua), σύμβολο της θεάς Αθηνάς και της Σοφίας. Στα βράχια της Ακρόπολης, εκτός από τα Αγριοπερίστερα, φωλιάζουν τα σπάνια Βραχοκιρκίνεζα (Falco tinnunculus) (δύο ζευγάρια) και οι Γαλαζοκότσυφες (Monticola solitarius) που το κελάηδημά τους μοιάζει με τον ήχο του φλάουτου. Την άνοιξη σκίζουν τον ουρανό με χάρη τα Χελιδόνια, τα Σταβλοχελίδονα (Hirundo rustica) (που φωλιάζουν στην Πλάκα) και οι Σταχτάρες (Apus apus και Apus melba), που τείνουν να εξαφανιστούν. Αυτές φωλιάζουν στις σπηλιές του Ιερού Βράχου. Στο φυσικό περιβάλλον της Ακρόπολης, με την πλούσια βλάστηση, που είναι προστατευμένο από τις ανθρώπινες δραστηριότητες, την άνοιξη φωλιάζουν επίσης αρκετά ζευγάρια (περίπου 10) από Τσαλαπετεινούς (Upupa epops). Άλλα πουλιά που βρίσκουν καταφύγιο και φωλιάζουν εδώ είναι: η Δεκαοχτούρα, ο Μυγοχάφτης, ο Κότσυφας, οι Παπαδίτσες, η Καρδερίνα, ο Φλώρος, η Καρακάξα, το Σπουργίτι, ο Μαυροτσιροβάκος Όταν αρχίζει να χειμωνιάζει και τα αποδημητικά έχουν φύγει, τότε μένουν τα μόνιμα και οι χειμωνιάτικοι επισκέπτες, που έρχονται στην Ακρόπολη αυτή την εποχή. Τα μόνιμα είναι τα Αγριοπερίστερα, η Δεκαοχτούρα, ο Μαυροτσιροβάκος, ο Κότσυφας, ο Γαλαζοκότσυφας, η Καρδερίνα, ο Σπουργίτης. Το χειμώνα κάνουν την εμφάνισή τους η Ποντικοβαρβακίνα, το Ξεφτέρι, ο Πετρίτης και η Τυτώ. Οι χειμωνιάτικοι επισκέπτες, που έρχονται από τον κρύο βορρά και βρίσκουν καταφύγιο στους αρχαιολογικούς χώρους της Ακρόπολης, είναι: η Σταχτοσουσουράδα, η Λευκοσουσουράδα, ο Τρυποφράχτης, ο Φυλλοσκόπος, ο Καρβουνιάρης, ο Κοκκινολαίμης, η Τσίχλα, η Γαλαζοπαπαδίτσα, το Σιρλοτσίχλονο, το Ψαρόνι, οι Σπίνοι. Την άνοιξη μπορεί να παρατηρήσει κανείς να πετούν πάνω από την Ακρόπολη, σε διαφορετικούς σχηματισμούς, πουλιά που τραβούν για το βορρά, όπως Χήνες, Γερανοί, Ερωδιοί, Νυχτοκόρακες, Ασπροπάρηδες και διάφορα άλλα αρπακτικά. Την άνοιξη (τις πρώτες μέρες των αποδημιών), μπορεί να ακούσει κανείς και το μελωδικό κελάηδημα των Αηδονιών. Επίσης, στις αρχές της άνοιξης πάντοτε, το νυχτερινό κάλεσμα του Γκιώνη, αλλά και της Κουκουβάγιας (όλο το χρόνο). Η περιοχή της Ακρόπολης είναι πλούσια και σε ασπόνδυλα (έντομα, πεταλούδες). Υπάρχουν επίσης στο χώρο Χερσοχελώνες, Πρασινόσαυρες, το Κροκοδειλάκι και σπάνια κάνει την εμφάνισή της και η Δενδρογαλιά. Μέσα στα σπήλαια που υπάρχουν στο χώρο της Ακρόπολης, βρίσκουν καταφύγιο οι Μικρονυχτερίδες (Pipistrellus pipistrellus).

Όλοι γνωρίζουν ότι η Αττική είναι ένας μεγάλος βοτανικός κήπος, το ίδιο ισχύει όμως για την Ακρόπολη και τους γύρω λόφους. Ανάμεσα στις Μαργαρίτες, στις Μολόχες, στις Παπαρούνες, στις Στερνμπεργκιές, στα Πεντάνευρα, τα Χαμομήλια, τα Περδικάκια, τις Κάππαρες και τις Βρωμούσες, υπάρχουν ενδημικά και σπάνια φυτά. Ένα απ’ αυτά, το πιο σημαντικό ενδημικό, είναι η Micromeria acropolitana. Η Μικρομέρια της Ακρόπολης είναι ένα μικρό πολυετές φυτό, που φυτρώνει αποκλειστικά στην περιοχή της Ακρόπολης. Είναι ενδημικό της Ακρόπολης, της Αττικής. Σύμφωνα με τους βοτανολόγους, εδώ και πάνω από έναν αιώνα, το φυτό αυτό έχει εξαφανισθεί και δεν φυτρώνει πια στην Ακρόπολη.

Ο βοτανολόγος Θεοφάνης Κωνσταντινίδης, στο άρθρο του «Ακριβοθώρητα αγριολούλουδα της αττικής γης» στην εφημερίδα «Καθημερινή» (31.8.2003), γράφει: «Η μυστηριώδης Micromeria acropolitana (Μικρομέρια της Ακρόπολης), μικρό και ταπεινό πολυετές είδος, φύτρωνε αποκλειστικά στο βράχο της Ακρόπολης και το οποίο εδώ και έναν αιώνα κανένας δεν έχει ξαναδεί ούτε στον βράχο της Ακρόπολης, ούτε κάπου αλλού». Οι αρχαιολογικοί χώροι στην Ελλάδα, όπως είναι γνωστό σε όλους, παρουσιάζουν μεγάλο οικολογικό ενδιαφέρον για τη μεγάλη ποικιλία των οικοσυστημάτων, αλλά και για την ποικιλία των ειδών (φυτών και ζώων). Φιλοξενούν σημαντικά είδη φυτών. Πολλά από αυτά είναι σπάνια, και άλλα ενδημικά.
Αρκετά όμως έχουν χαθεί από τις ανθρώπινες δραστηριότητες και από τις επεμβάσεις. Το κλασικό μας παράδειγμα βρίσκεται στην Ακρόπολη των Αθηνών. Ο καθηγητής Βοτανικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Αρτέμης Γιαννίτσαρος, έγραφε στην εργασία του «Η χλωρίδα των αρχαιολογικών χώρων της Ελλάδας» (1998): «Η Ακρόπολη, πάντως, φαίνεται ότι έχει στερηθεί ενός τουλάχιστον είδους της, στενότοπου ενδημικού, δηλαδή μοναδικού σε αυτήν και μόνο. Πρόκειται για την Micromeria acropolitana Halácsy ή Satureja acropolitana (Halácsy) Greuter and Burdet, της οικογένειας Labiatae, η οποία σήμερα πρέπει να θεωρείται εξαφανισθέν είδος από την ελληνική και γενικά την παγκόσμια χλωρίδα» (Γιαννίτσαρος και Ζερβού, 1995-1997, Phitos, 1995α). Πολλές χλωριδικές έρευνες έγιναν στην περιοχή από τους Heldreich (1880), Halácsy (1901-1904, 1908), τον Paterson (1979), τον Sarlis (1994), τους Ζερβού και Γιαννίτσαρο (1995- 1997) και διάφορους άλλους μεμονωμένους ερευνητές. Η Micromeria acropolitana Halácsy είναι γνωστή μόνο από την αναφορά του Halácsy (1908). Οι πρώτοι που συνέλεξαν το είδος ήταν ο René Maire και Marcel Petitmengin, Γάλλοι βοτανικοί του Πανεπιστημίου του Μονπελιέ και του Πανεπιστημίου Nancy, κατά την επίσκεψή τους στην Ακρόπολη, το 1906. Από τότε το φυτό έχει χαθεί και παρά τις έρευνες πολλών ερευνητών, το φυτό δεν έχει εντοπισθεί. Η Micromeria acropolitana, με το Προεδρικό Διάταγμα 67 «Περί προστασίας της Αυτοφυούς Χλωρίδας και Άγριας Πανίδας» (τεύχος 1, αρ. φυλ. 23), προστατεύεται στην Ελλάδα από τις 30 Ιανουαρίου του 1981. Για αρκετά χρόνια, ερεύνησα προσωπικά την πανίδα και τη χλωρίδα στην περιοχή της Ακρόπολης. To 2004 κυκλοφόρησε το βιβλίο μου Γύρω από την Ακρόπολη, από τις εκδόσεις Explorer. Από τότε συνεχίζω, μαζί με το γιο μου Λάμπρο Τσούνη, τις έρευνες για την πανίδα και τη χλωρίδα στον αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης, αλλά και στις γύρω περιοχές.

Ο πρώτος που περιέγραψε το είδος και έδωσε το όνομα του σ’ αυτό είναι ο Eugene von Halacsy (1842-1913) ένας Αυστριακός γιατρός και βοτανικός, Ουγγρικής καταγωγής. Πραγματοποίησε δύο ερευνητικές αποστολές στην Ελλάδα, το 1888 και το 1893, τα αποτελέσματα των οποίων δημοσιεύθηκαν, σε μία σειρά άρθρων, σε Αυστριακές κυρίως εφημερίδες. Η βοτανική εργασία του στην Ελλάδα συνοψίζεται στους τρεις τόμους της Conspectus Florae Graecae (1900-1904, με συμπληρωματικές εκδόσεις το 1908 και το 1912). Η εργασία του είναι προσεκτική και ακριβής και αποτελεί, ακόμη και σήμερα, σημαντική πηγή πληροφόρησης. Το ελληνικό φυτολόγιό του διατηρείται σε ξεχωριστή θέση στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και περιλαμβάνει τα δικά του δείγματα καθώς και δείγματα άλλων συλλεκτών. Οι αρχικοί συλλέκτες του είδους, Rene Maire και Marcel Petitmengin, ήταν Γάλλοι βοτανικοί και ερευνητές. Συνέλεξαν φυτά στην Πελοπόννησο και τη Στερεά Ελλάδα, το 1904 και το 1906. Κατά τη διάρκεια επισκέψεώς τους στην Ακρόπολη, τον Αύγουστο του 1906, ανακάλυψαν το φυτό που αργότερα δημοσιεύθηκε από τον Halacsy με την ονομασία Micromeria acropolitana. Οι δημοσιεύσεις των Maire και Petitmengin, το 1907 και το 1908, περιέχουν περιγραφές με νέα taxa, πολλούς νέους συνδυασμούς και νέες καταγραφές, βασισμένες στα δείγματά τους, τα οποία διατηρούνται στο Πανεπιστήμιο του Μονπελιέ (MPU) και στο Πανεπιστήμιο της Νανσί, στη Γαλλία (NCY). Εξαφανισμένη για έναν αιώνα; Από την αρχική συλλογή της το 1906, κανένας δεν είχε δει ποτέ ξανά τη Micromeria acropolitana στην Αθήνα, μέχρι το 2006. Η τοποθεσία όπου φύεται (locus classicus) είναι η Ακρόπολη, ένας ασβεστολιθικός βράχος ύψους 156 μέτρων. Το μεγαλύτερο μήκος του είναι 300 μ. και το μέγιστο πλάτος του 150 μ. Ο βράχος είναι τραπεζοειδούς σχήματος και η επιφάνειά του σχετικά επίπεδη, με μία ελαφρά κλίση από τα ανατολικά προς τα δυτικά. Οι Έλληνες έχτιζαν συχνά τις πόλεις τους σε λόφους, προστατεύοντάς τες με δυνατά τείχη. Η Ακρόπολη ήταν το οχυρωμένο μέρος και το υψηλότερο σημείο της αρχαίας πόλης των Αθηνών. Οι πρώτοι κάτοικοι εγκαταστάθηκαν στην Ακρόπολη το 4000 π. Χ. και κατά τη Μυκηναϊκή περίοδο (1600-1100 π. Χ.) η Ακρόπολη αποτελούσε το κέντρο της πολιτικής εξουσίας. Οι αρχαιολογικοί χώροι είναι συχνά πλούσιοι σε σπάνια και ενδημικά φυτά. Η Ακρόπολη των Αθηνών προσέφερε καταφύγιο σε μικρά πολυετή φυτά της οικογένειας Labiatae για χιλιάδες χρόνια, πολύ πριν την απαρχή του Ελληνικού Πολιτισμού. Η μεγαλύτερη απειλή των φυτών αυτών είναι η ανθρώπινη παρέμβαση. Ο καθηγητής βοτανικής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας Αρτέμης Γιαννίτσαρος έγραφε στην εργασία του «Η χλωρίδα των αρχαιολογικών χώρων της Ελλάδας» (1998): «Η Ακρόπολη πάντως φαίνεται να έχει στερηθεί ενός τουλάχιστον είδους της, του στενότοπου ενδημικού της, δηλαδή μοναδικού σε αυτή και μόνο. Πρόκειται για τη Micromeria acropolitana ή Satureja acropolitana (Halacsy), Greuter & Burdet, της οικογένειας των Labiatae, η οποία σήμερα πρέπει να θεωρείται εξαφανισθέν είδος από την Ελληνική, και γενικότερα την παγκόσμια χλωρίδα». Αυτή ήταν μία δραματική αναφορά, ανάλογες της οποίας έκαναν και οι Ζερβού & Γιαννίτσαρος (1995- 1997) και Phitos στο Red Data Book της Ελλάδος (1995α). Ο Θεοφάνης Κωνσταντινίδης, βοτανικός σήμερα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, έγραφε στην «Καθημερινή» της 31ης Αυγούστου 2003: «Η μυστηριώδης Micromeria acropolitana (Μικρομέρια της Ακρόπολης), μικρό και ταπεινό πολυετές είδος, φύτρωνε αποκλειστικά στο βράχο της Ακρόπολης, και το οποίο εδώ και έναν αιώνα, κανένας δεν έχει ξαναδεί ούτε στο βράχο της Ακρόπολης, ούτε κάπου αλλού». Έτσι, παρά τις έρευνες για τη χλωρίδα της περιοχής από τους Paterson (1979), Σαρλή (1994), Ζερβού & Γιαννίτσαρο (1995-1997) και άλλους ερευνητές, κανείς δε φαίνεται να είχε εντοπίσει και πάλι το φυτό. Ανακηρύχθηκε επίσημα προστατευόμενο είδος από την 30η Ιανουαρίου 1981 (Προεδρικό Διάταγμα 67 περί προστασίας της άγριας χλωρίδας και πανίδας).

 Ο βιολόγος Γρηγόρης Τσούνης μελέτησε για πολλά χρόνια τη χλωρίδα και πανίδα στην περιοχή της Ακρόπολης των Αθηνών και το 2004 εξέδωσε το βιβλίο «Γύρω από την Ακρόπολη». Μαζί με τον γιο του Λάμπρο, άρχισαν να εξερευνούν τον αρχαιολογικό χώρο και την περιοχή γύρω απ’ αυτόν (Λόφος Φιλοπάππου, Πνύκα, Λόφος των Νυμφών, Άρειος Πάγος, Πλάκα, Αρχαία Αγορά, Κεραμικός, Ναός του Ολυμπίου Διός, Ιλισός ποταμός κ.λπ.).

Το 2006 ανακάλυψαν έναν μικρό πληθυσμό φυτών (από Μικρομέριες 200 φυτά) που θεώρησαν ότι μπορεί να είναι η από καιρό εξαφανισμένη Micromeria acropolitana.  Συνέχισαν να παρατηρούν τα φυτά καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Η εποχή της ανθοφορίας τους ήταν κυρίως το Μάιο και Ιούνιο. Πρόσεξαν ότι το φυτό δεν το επισκέπτονταν μέλισσες, σφήκες ή πεταλούδες. Εντούτοις, παρατήρησαν ότι τα μυρμήγκια μετέφεραν στη φωλιά τους, ανάμεσα σε ρωγμές και σχισμές του βράχου, τους μικρούς μαύρους σπόρους του και πιθανότατα αυτός να είναι ο τρόπος με τον οποίο διασπείρεται.  Την άνοιξη του 2009 θεώρησαν ότι είχε έρθει η στιγμή να επιβεβαιώσουν την ταυτότητα του φυτού τους, να δουν αν όντως ήταν η Micromeria acropolitana Halacsy. Μία επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Virtual Herbarium του Πανεπιστημίου της Βιέννης τους έπεισε ότι τα φυτά που παρατηρούσαν αυτά τα τρία χρόνια έμοιαζαν να είναι πανομοιότυπα με το δείγμα που υπάρχει εκεί. Εν τούτοις, επιθυμούσαν διακαώς μία πιο οριστική και χειροπιαστή ταυτοποίηση. Μετά από σύσταση του Γιώργου Σφήκα, αποφάσισαν να επικοινωνήσουν με την Δρα Kit Tan του Πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης, διεθνώς γνωστή για την έρευνά της πάνω στην Ελληνική χλωρίδα. Έτσι, της έστειλαν τρεις φωτογραφίες από το αρχείο τους. Ανταποκρίθηκε άμεσα και τους ζήτησε να της αποστείλουν δείγματα για περαιτέρω μελέτη, καθώς τίποτα δε μπορούσε να αναγνωριστεί με σιγουριά από τις φωτογραφίες. Της έστειλαν επτά δείγματα (όχι ολόκληρα φυτά αλλά μικρά μέρη απ αυτά). Η Δρ. Kit Tan τους απάντησε ότι έξι από αυτά ανήκουν στη Micromeria juliana (L.) Benth. ex Reichenb. όμως το έβδομο ήταν πολύ ενδιαφέρον φυτό και θα έπρεπε να περιμένουν μερικές μέρες καθώς ήθελε να το ερευνήσει περισσότερο. Σύντομα έλαβαν την επιβεβαίωση ότι το φυτό τους ήταν πράγματι το από χρόνια εξαφανισμένο ενδημικό του βράχου της Ακρόπολης. Μπορείτε να φανταστείτε την απίστευτη χαρά τους στο άκουσμα αυτού του καλού νέου. Ο πληθυσμός τον οποίο παρακολουθούσαν παρέμεινε σταθερός όλα αυτά τα χρόνια, παρουσιάζοντας μία μικρή αύξηση το 2009, εξαιτίας των άφθονων και παρατεταμένων χειμερινών βροχοπτώσεων. Υπολογίζεται ότι υπάρχουν λιγότερα από 200 φυτά (στην Ακρόπολη) και βεβαίως η μεγαλύτερη απειλή τους είναι η ανθρώπινη δραστηριότητα, η συνεχής εκρίζωσή τους, καθώς και ο συνεχής καθαρισμός του αρχαιολογικού χώρου. Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι το φυτό υπάρχει εκεί πολύ πριν την εμφάνιση του Ελληνικού Πολιτισμού, πολύ περισσότερο από 5.000 χρόνια. Συνεπώς, το ενδιαφέρον για την Ακρόπολη, αυτό το σπουδαίο ιστορικό μνημείο του Ελληνικού Πολιτισμού, πρέπει να ισορροπήσει με το ενδιαφέρον για το ένα και μοναδικό υπό εξαφάνιση ενδημικό είδος της, το οποίο θα πρέπει και αυτό να αντιμετωπιστεί ως μέρος της Ελληνικής φυσικής κληρονομιάς.
Γράφουν :
"Από την πρώτη στιγμή που τις είδαμε καταλάβαμε ότι είχαμε ξανανακαλύψει το χαμένο φυτό, το θησαυρό της Ακρόπολης, το στενότοπο ενδημικό της! Τη Μικρομέρια της Ακρόπολης! Όλον αυτόν τον καιρό παρακολουθούσαμε τα φυτά στις διάφορες φάσεις τους, στις διάφορες εποχές του χρόνου. Την άνοιξη του 2009 πιστέψαμε ότι έφτασε η ώρα να ψάξουμε καλύτερα και να δούμε αν τα φυτά που είχαμε υπό παρατήρηση ήταν οι Μικρομέριες της Ακρόπολης. Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να επισκεφθούμε το Herbarium WV, Institute of Botany, University of Vienna, στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://herbarium.univie.ac.at/index.htm. και, ειδικά για τη Μικρομέρια της Ακρόπολης (Micromeria acropolitana), στη διεύθυνση: http://herbarium.univie.ac.at/database/detail.php?ID=98775. Όταν είδαμε τη Micromeria acropolitana στο Herbarium WV, δεν είχαμε καμία αμφιβολία ότι ήταν ίδια με τα φυτά που εμείς παρακολουθούσαμε όλα αυτά τα χρόνια! Η χαρά μας ήταν μοναδική, παρ’ όλα αυτά δεν εφησυχάσαμε. Στις αρχές Μαΐου επικοινωνήσαμε με τη βοτανικό δρα Kit Tan, στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης. Στην δρα Kit Tan στείλαμε στην αρχή φωτογραφικό υλικό και στη συνέχεια μικρά μέρη από Μικρομέριες (όχι ολόκληρα φυτά). Η επικοινωνία μας ήταν τακτική. Στις 16 Ιουνίου 2009, στις 8.07 π.μ., με e-mail η δρ Kit Tan μας έστειλε τα συγχαρητήριά της για την ανακάλυψή μας. Έγραφε: «I have now checked with the type specimen of Micromeria acropolitana and I am glad to say you have rediscovered the species on Acropolis». Η δρ Kit Tan ήρθε στην Αθήνα στις 8.7.2009. Επισκεφθήκαμε την Ακρόπολη και επιβεβαίωσε με μεγάλη συγκίνηση την ανακάλυψή μας. Το φυτό φύεται σε βραχώδη μέρη και σε πέτρες τειχών, στις σχισμές, εκεί που υπάρχει λίγο χώμα. Είναι πολυετές και το ύψος του είναι 5-20 εκ. Φυτρώνει στο υψόμετρο των 156 μέτρων, σε περιοχές κυρίως με ανατολικό προσανατολισμό, για να βλέπει καλύτερα τον ήλιο. Ανθίζει τον Μάιο-Ιούνιο, με μικρά ροζ άνθη. Το φυτό, όλα αυτά τα χρόνια, δεν είδαμε να το επισκέπτονται μέλισσες, σφήκες ή πεταλούδες. Πολλές φορές, κοντά στο φυτό συναντήσαμε μυρμήγκια και μυρμηγκοφωλιές. Τα μυρμήγκια είδαμε να μεταφέρουν τους μαύρους μικρούς σπόρους της Micromeria. H Micromeria φύεται πολλές φορές πολύ κοντά ή μαζί με ένα φυτό με κίτρινα μικρά λουλουδάκια, την Πικραλίδα Picris sp. (αυτό το φυτό το επισκέπτονται συχνά διάφορα είδη από πεταλούδες). Ο πληθυσμός του φυτού, όλα αυτά τα χρόνια, ήταν σταθερός, με μία μικρή αύξηση το 2009. (Αυτό το γεγονός ίσως να οφείλεται στη μεγάλη και παρατεταμένη βροχόπτωση). Το φυτό βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο, γιατί ο πληθυσμός του δεν ξεπερνά τα 200 άτομα. Κινδυνεύει κυρίως από την ανθρώπινη παρουσία, την τουριστική δραστηριότητα, την εκρίζωση και από τον καθαρισμό του αρχαιολογικού χώρου. Η Micromeria acropolitana πρέπει να προστατευθεί και να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού. Είναι το ενδημικό της Ακρόπολης! Από εδώ και στο εξής πρέπει να γίνει το σύμβολο της Ακρόπολης, το σύμβολο της επιβίωσης! Είναι φυτό από τα πιο σπάνια και μοναδικά του κόσμου, με ιστορία πιο μακρά από εκείνην του χώρου που το φιλοξενεί. Γι’ αυτό, όπως δείχνουμε μεγάλο ενδιαφέρον για τα μνημεία του πολιτισμού μας, οφείλουμε να δείξουμε το ανάλογο ενδιαφέρον και για τους θησαυρούς της φυσικής μας κληρονομιάς. Και η Micromeria acropolitana είναι ένας μεγάλος θησαυρός της φυσικής μας κληρονομιάς, που οφείλουμε να τον παραδώσουμε στις επόμενες γενιές! Στο χώρο της Ακρόπολης φύονται και άλλα ενδημικά, όπως: η Centaurea attica, η Centaurea raphanina mixta, η Inula verbascifolia methanea, το Ornirhogalum atticum, καθώς και ορισμένα σπάνια για τον ελληνικό χώρο φυτά, όπως το Peganum harmala και το Biarum tennifolium. Στο βράχο της Ακρόπολης υπάρχουν επίσης μερικά αξιόλογα βραχόφιλα φυτά, όπως η Scrophularia heterophyla, το ελληνικό ενδημικό Inula verbascifolia methanea, το πτεριδόφυτο Cheilanthes vellea, κ.ά. Επίσης, στις 22 Οκτωβρίου 2009, ανακαλύψαμε στη νότια πλευρά της Ακρόπολης, ύστερα από πληροφορίες που μας έδωσαν οι αρχαιολόγοι Έφη Κασάπογλου και Αμαλία Γιαννακοπούλου, πάνω στις πέτρες, στο Ναό του Διονύσου, το Κροκοδειλάκι (Agama stellio). Ζει συνήθως σε άνυδρες και ξηρές περιοχές. Βρίσκεται στα νησιά του Αιγαίου (ΒΑ Αιγαίο, Κυκλάδες, Δωδεκάνησα). Στην Κέρκυρα, στους Παξούς και σε μερικές περιοχές κοντά στη Θεσσαλονίκη, όπου πιθανώς έχει εισαχθεί εκεί από τον άνθρωπο. Το Κροκοδειλάκι παρατηρείται για πρώτη φορά στην Αττική! Το συγκεκριμένο είδος μάλλον έχει εισαχθεί από τον άνθρωπο. Ίσως έφτασε εδώ με τα μάρμαρα που φέρνουν για τις αναστηλώσεις των μνημείων της Ακρόπολης. Το θέμα έχει ενδιαφέρον. Θα το μελετήσουμε και πάλι από την άνοιξη του 2010. Όπως τονίσαμε και στην αρχή, η Ακρόπολη είναι το σημαντικότερο μνημείο πολιτισμού, αλλά και ένα μοναδικό μνημείο της φύσης. Μνημεία Φύσης μπορούν να χαρακτηριστούν περιοχές που παρουσιάζουν ιδιαίτερη παλαιοντολογική, γεωμορφολογική και ιστορική σημασία, αλλά δεν μπορούν να χαρακτηριστούν Εθνικοί Δρυμοί ή Αισθητικά Δάση, σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν.Δ. 996/1971. Διατηρητέα Μνημεία της Φύσης μπορούν να χαρακτηριστούν και δέντρα ή συστάδες δέντρων, υγρότοποι ή ακόμα και σπάνια είδη φυτών, με ιδιαίτερη βοτανική, φυτογεωγραφική, αισθητική και ιστορική σημασία. Είναι αναγκαίο να ληφθούν μέτρα για την προστασία της χλωρίδας, της πανίδας, αλλά και για την ανάδειξη του φυσικού μνημείου. Έτσι, θα μπορέσει να διατηρηθεί ο χλωριδικός πλούτος και η βιοποικιλότητα της περιοχής. 

  Κιτ Ταν: Institute of Biology, University of Copenhagen, email: kitt@bio.ku.dk. 
Γρηγόρης Τσούνης και Λάμπρος Τσούνης: e-mail: greenapple@greenapple.gr
http://eepf.gr/sites/eepf.gr/files/magazines/Fysi126web.pdf

ΝΕΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗ MICROMERIA ACROPOLITANA (LAMIACEAE) ΤΟ ΣΤΕΝΟΤΟΠΟ ΕΝΔΗΜΙΚΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Η Μικρομέρια της Ακρόπολης Micromeria acropolitana, (Lamiaceae) είναι ένα σπάνιο και απειλούμενο είδος, που φύεται στην Ακρόπολη της Αθήνας, Ελλάδα.
Το φυτό εθεωρείτο εξαφανισμένο, αλλά ανακαλύφθηκε ξανά το 2006, εκατό χρόνια μετά την πρώτη συλλογή του, από το Γρηγόρη Τσούνη και το Λάμπρο Τσούνη.
Η τρέχουσα κατάσταση στο οικοσυστημά του εκτιμάται ότι είναι σταθερή.
Παρουσιάζονται προτάσεις για την προστασία του και για την εξασφάλιση της επιβιωσής του.
Η Micromeria acropolitana Halacsy, ανήκει στην οικογένεια Lamiaceae, υποοικογένεια Nepetoideae, φυλή Mentheae και υποφυλή Menthinae.
Το locus classicus είναι ο πιο φημισμένος αρχαιολογικός χώρος της Ελλάδας. Η Ακρόπολη των Αθηνών.
Ζει εδώ, τόσο στον ασβεστολιθικό βράχο του λόφου, όσο και στα μάρμαρα που έχουν ρησιμοποιηθεί για τα μνημεία. Εθεωρείτο εξαφανισμένο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ανακαλύφθηκε ξανά το 2006, εκατό χρόνια μετά την πρώτη ανακάλυψή του (Tan, Kit et al.2010). Το είδος είναι απειλούμενο γιατί το μέγεθος του πληθυσμού του είναι μικρό, και το οικοσύστημά του κινδυνεύει από τις ανθρώπινες δραστηριότητες . Καθημερινά χιλιάδες επισκέπτες καταφθάνουν στον σημαντικότερο αρχαιολογικό χώρο της Ελλάδος,ειδικά την θερινή περίοδο (11000 επισκέπτες έφθασαν στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης, όταν άνοιξε τις πύλες του τον Ιούλιο του 2010).
Η Ακρόπολη είναι το μεγαλύτερο μνημείο Πολιτισμού της Ελλάδας και θεωρείται μέρος της Ελληνικής και της Παγκόσμιας κληρονομιάς. Αξίζει να προστατευθεί το μνημείο αλλά και το ενδημικο φυτό της.
Η Micromeria acropolitana, είναι το ένα και μοναδικό απειλούμενο ενδημικό φυτό της Ακρόπολης , γι’ αυτό πρέπει να γνωρίσουμε καλύτερα τη Βιολογία του είδους.
Από διάφορες μελέτες που έγιναν για τον καθορισμό του αριθμού των χρωμοσωμάτων αλλά και για το μέγεθος του γονιδιώματος, αυτά είναι: 2n=30 και 2c=0.79(±0.02)pg (Siljak – Yakovlev et.al. Αδημοσίευτη). Αυτό αντιπροσωπεύει το πολύ μικρό γονιδίωμα κατηγορία μεγέθους (1c ? 1.40 pg) σύμφωνα με την κατάταξη Leitch et.al (1998).
Μετά τη δημοσίευση του άρθρου για την ανακάλυψη του φυτού, έχουν εντοπισθεί νέα σημεία όχι μόνο στους βράχους, αλλά και στις σχισμές των τοίχων, των μαρμάρων, των ναών και των άλλων μνημείων. Εδώ θα πρέπει να αναφερθούμε στο ενδιαίτημα αλλά και το υπόστρωμα. Στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης δεν γινόταν εξόρυξη ποτέ. Ο ασβεστόλιθος για τα μνημεία και τα τείχη, κόπηκε από γειτονικά βουνά, από τον Πειραιά, από τον Υμηττό, από το νησί της Αίγινας. Το περίφημο λευκό μάρμαρο των μνημείων προήλθε από το όρος Πεντέλη που βρίσκεται στα βορειοανατολικά. Οι μεγάλοι ασβεστολιθικοί ογκόλιθοι που σχηματίζουν τα τοιχώματα των μνημείων δεν είναι από φυσικό βράχο αλλά από πωρόλιθο. Στην εικ.3 ένα φυτό φύεται ανάμεσα στη ρωγμή που σχηματίζεται από τον πωρόλιθο και το μάρμαρο. Τα φυτά ευδοκιμούν σ’ αυτά τα μέρη, σε σχισμές τοίχων, και σε σπασμένα μάρμαρα με μόνο λίγο χώμα. Στην εικ.1 φυτό αναπτύσσεται πάνω στον ασβεστολιθικό φυσικό βράχο της Ακρόπολης με υπερκείμενες μάργες και ψαμμίτες της Κρητιδικής Περιόδου. Στην εικ.2 φυτό πάνω στον πωρόλιθο.
Τον Ιούνιο του 2009 είχαν αναφερθεί 150 φυτά. Τον Ιούλιο του 2010 μετά από έναν βροχερό χειμώνα, ο συνολικός αριθμός των φυτών της Ακρόπολης έφτασε τα 400. Κατά τη στιγμή της αποστολής αυτού του άρθρου (Ιούνιος 2011), τα φυτά υπολογίζονται σε 450. Ο πληθυσμός δεν έχει παραμείνει μόνο σταθερός αλλά υπαρχει και μια μικρή αύξηση στον αριθμό των ατόμων. Το φυτό ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά σε άνθιση, στις 30 Αυγούστου 1906 από το Maire και Petitmengin, δύο Γάλλους βοτανικούς και εξερευνητές.
Το 2011 ήταν ένα ασυνήθιστο έτος σε ότι αφορά τις κλιματολογικές συνθήκες. Παρατηρήθηκε ότι μερικά φυτά άνθισαν στις αρχές Φεβρουαρίου. Από χλωριδικές παρατηρήσεις που έγιναν, από ερασιτέχνη βοτανικό, υπάρχει μια τάση είδη να ανθίζουν χρονικά όλο και νωρίτερα, όπως π.χ. τα Crocus, αρχίζουν να ανθίζουν αργά τον Δεκέμβριο, αντί τον Φεβρουάριο ή τον Μάρτιο όπως γίνεται συνήθως. (Προσωπική επικοινωνία Μ. Ισσιγόνη 2010).
Οι σπόροι της Micromeria acropolitana στο σύνολό τους για το 2011 ήταν καλοί, παρά τον άσχημο καιρό που επικρατούσε στα τέλη της άνοιξης, με καθημερινές «τροπικές» βροχές.
Έχουν συλλεχθεί σπόροι από διάφορους πληθυσμούς, από το φυσικό βράχο, από τα τείχη, από τα μάρμαρα, από τους πωρόλιθους, και φυλάσσονται σε τράπεζα σπερμάτων (σπόρων) στο Ινστιτούτο Βιολογίας του Πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης. Είναι γνωστό ότι η μεγαλύτερη απειλή για το φυτό είναι η έντονη ανθρώπινη παρουσία στον αρχαιολογικό χώρο.
Οι πληθυσμοί πρέπει να παρακολουθούνται τακτικά. Οι περιοχές που κινδυνεύουν περισσότερο από τους επισκέπτες θα πρέπει να αποκλειστούν ή να περιφραχθούν. Πρέπει να μπούν πινακίδες (σε διάφορες γλώσσες) που να απαγορεύουν τη συλλογή φυτών και ζώων όπως πεταλούδες και χελώνες. Σε ορισμένες περιοχές οι χορτοκοπτικές εργασίες και ο καθαρισμός, κατά τη διάρκεια της άνοιξης θα πρέπει να γίνονται με προσοχή ώστε να μην δημιουργούν προβλήματα στα φυτά. Η παρουσία των φυτών, του εδάφους και των φερτών υλικών επιβραδύνουν την απορροή του νερού και δεν πρέπει να αφαιρούνται.
Ένας μικρός βραχόκηπος, με την παρουσία πληθυσμού από Μικρομέριες, θα μπορούσε να δημιουργηθεί στην είσοδο του Διονυσιακού θεάτρου. Με αυτόν τον τρόπο οι επισκεπτες θα μπορούν να δούν το σπάνιο ενδημικό φυτό της Ακρόπολης, χωρίς να δημιουργούν προβλήματα στον φυσικό πληθυσμό των φυτών.
Βιβλιογραφία
Leitch, I.J., Chase, M.W. & Bennett, M.D. 1998. Phylogenetic analysis of DNA
C-values provides evidence for a small ancestral genome size in flowering plants – Annals of Botany 82 (Suppl. A): 85-94.
Tan Kit, Tsounis, G. & Tsounis, L. 2010. Micromeria acropolitana (Lamiaceae) rediscovered in Athens (Greece). – Phytologia Balcanica 16: 237-242

Από το Περιοδικό Η ΦΥΣΗ αρ.133
Της Ελληνικής Εταιρίας Προστασίας της Φύσης
http://www.greenapple.gr/articlesdesc.php?id=600

Από την ΑΝΔΡΟΝΙΚΗ ΚΟΛΟΒΟΥ Στον βραχώδη λόφο της Ακρόπολης, εκεί όπου δεσπόζει το θαύμα της αρχιτεκτονικής, ο μεγαλοπρεπής Παρθενώνας, υπάρχει άλλο ένα μικρότερο θαύμα που γέννησε η φύση και το φυλά καλά κρυμμένο από τα βλέμματα των τουριστών. Ένα μικρό φυτό που δεν ξεπερνά τα 20 εκατοστά, βγάζει ροζ άνθη από το Μάιο έως τον Ιούνιο και δε μπορείς να το βρεις πουθενά αλλού στον κόσμο.

Συλλέχθηκε στις 30 Αυγούστου του 1906 από τους Γάλλους βοτανολόγους René C.J.E. Maire (1876–1949) και Marcel G.C. Petitmengin (1881–1908), που έκαναν περιοδεία κατά τη διάρκεια του 1904 και 1906 στην Πελοπόννησο και την Στερεά Ελλάδα συλλέγοντας φυτά. Καταγράφηκε πρώτη φορά το 1908 από τον Αυστριακό βοτανολόγο Halacsy με την ονομασία Micromeria athenae.

 H Μικρομέρια της Ακρόπολης δεν ξεπερνά τα 20 εκατοστά, βγάζει ροζ άνθη από το Μάιο έως τον Ιούνιο και δε μπορείς να τη βρεις πουθενά αλλού στον κόσμο.

 Από το 1908 και ειδικά την μεταπολεμική περίοδο τα ίχνη της χάνονται. Το 1998, ο καθηγητής Βοτανικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Αρτέμης Γιαννίτσαρος κάνει λόγο για "εξαφανισθέν είδος από την ελληνική και γενικά την παγκόσμια χλωρίδα" και το 2003, ο βοτανολόγος Θεοφάνης Κωνσταντινίδης σε άρθρο του αναφέρεται στην Micromeria acropolitana την οποία "εδώ και έναν αιώνα κανένας δεν έχει ξαναδεί ούτε στο βράχο της Ακρόπολης ούτε κάπου αλλού". 

 Το 2004 ανακαλύφθηκε ξανά από τον βιολόγο Γρηγόρη Τσούνη κατά τις μελέτες του για το οικοσύστημα του Ιερού βράχου και ταυτοποιήθηκε το 2009 από τη βοτανολόγο δρ Κιτ Ταν από το Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης. Από τότε η τοποθεσία του φυτού παραμένει μυστική για την προστασία του. Ο Σταύρος Αποστόλου με τον Γιώργο Στασινόπουλο, εντόπισαν το φυτό λίγους μήνες πριν στην Ακρόπολη...

 Ο Σταύρος Αποστόλου με τον Γιώργο Στασινόπουλο, εντόπισαν το φυτό λίγους μήνες πριν στην Ακρόπολη. Όταν οι άλλοι κοίταζαν τον Παρθενώνα, μας λέει ο Σταύρος, εγώ ήμουν σκυμμένος στο χώμα. 

 — Πώς εντόπισες τη μικρομέρια; Έψαχνες επί τούτου για το φυτό ή το είδες τυχαία; 

Για αυτό το φυτό άκουσα πρώτη φορά το 2004 όταν έγινε η επανεύρεση του από τον κ.Τσουνη Όποτε επισκεπτόμουν την Ακρόπολη κοιτούσα μήπως και το εντοπίσω. Κάποια στιγμή άρχισα να ψάχνω συστηματικά να το βρω και έτσι φωτογράφιζα όποια Μικρομερια έβρισκα στην περιοχή της Ακρόπολης, του Αρείου πάγου και του Φιλοπάππου. Μετά από πολλές επισκέψεις και "εξονυχιστικό" ψάξιμο την βρήκα μαζί με τον φίλο μου Γιώργο Στασινόπουλο. Την φωτογράφισα, έκανα ταυτοποίηση, εξέτασα προσεκτικά τις διαφορές της σε σχέση με την Micromeria nervosa και την Micromeria juliana από λίστα που μου έστειλε ο φίλος και καλός γνώστης των φυτών Ερωτόκριτος και μετά έστειλα τις φωτογραφίες και σε άλλους για επιβεβαίωση. Μετά από όλες τις θετικές απαντήσεις πολύ χαρούμενος ανάρτησα τις φωτογραφίες μου στο διαδίκτυο. 

 — Πρόκειται για ένα φυτό που φύεται μόνο στην Ακρόπολη. Του προσδίδει αυτό κατά την άποψή σου έναν ιδιαίτερο συμβολισμό; 

Το φυτό αυτό κατά την γνώμη μου είναι ένα σύμβολο αναγέννησης και επιβίωσης. Τα φυτά και η φύση συνεχώς μας εκπλήσσουν με την δύναμη τους να αντέχουν στον χρόνο. Είναι μαγικό το πως από ένα μικροσκοπικό σπόρο, πολλές φορές σε ελάχιστο χώμα ή σε κάποια σχισμή ενός βράχου, φυτρώνει ένα φυτό, μεγαλώνει ανθίζει και διαιωνίζει το είδος του. Τα φυτά και η φύση είναι δάσκαλοι επιβίωσης. 

 — Πώς μπορούμε να προστατεύσουμε και γιατί όχι να αναδείξουμε αυτό το τόσο σπάνιο και μοναδικό φυτό;

 Η προστασία του μπορεί να επιτευχθεί με διάφορους τρόπους αλλά με βασικότερο αυτόν της απόκρυψης της ακριβούς τοποθεσίας του στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. Έπειτα θα μπορούσε να γίνει αναπαραγωγή του φυτού και δημιουργία ενός μικρού Βοτανικού κήπου στην περιοχή όπου θα μπορούν οι επισκέπτες της Ακρόπολης να δουν και το φυτό "μύθο" και να το θαυμάσουν από κοντά. Το 2014 εντοπίστηκαν μερικά άτομα του φυτού και φωτογραφήθηκαν από τους Αποστόλου Σταύρο και Στασινόπουλο Γιώργο..

 Δεν ξεπερνά τα 20 εκατοστά, βγάζει ροζ άνθη από το Μάιο έως τον Ιούνιο και δε μπορείς να το βρεις πουθενά αλλού στον κόσμο Η περιγραφή του φυτού από τον Halacsy (Herbarium WU Institute of Botany, University of Vienna) Το δείγμα του φυτού που συλλέχτηκε το 1906 (Herbarium WU Institute of Botany, University of Vienna) 

 *Δείτε φωτογραφίες και το υλικό που παραχωρήθηκαν από τον Σταύρο Αποστόλου, για χρήση και προβολή αποκλειστικά από το LIFO.gr Πηγή:www.lifo.gr

Ντοκιμαντέρ GEO: Η Βιοποικιλότητα της Ακρόπολης/ Micromeria acropolitana ένα φυτό που φύεται αποκλειστικά στο λόφο της Ακρόπολης


Το έτος 2010 ήταν αφιερωμένο στην ΒΙΟΠΟΙΚΙΛΟΤΗΤΑ. Σύνθημα: Πολλά Είδη – Ένας Πλανήτης – Ένα Μέλλον…

Πολλές εκδηλώσεις είχαν πραγματοποιηθεί εκείνο το χρόνο ανάμεσα σε αυτές διαβάστε α) στην

ιστοσελίδα του περιοδικού GEO το θέμα που έχει σχέση με την Βιοποικιλότητα της Ακρόπολης. Μεταξύ των άλλων μεγάλη αξία έχει η αναφορά: «Όμως το πιο σπάνιο από τα φυτά της Ακρόπολης, το οποίο φύεται αποκλειστικά εδώ και πουθενά αλλού στον κόσμο, είναι η Micromeria acropolitana, ένα μικρό πολυετές φυτό με ροζ λουλούδια, ύψους 5-20 εκ., που αποτελεί αναμφίβολα σύμβολο επιβίωσης. Τα ίχνη της Micromeria acropolitana είχαν χαθεί από το 1908. Εντοπίστηκε εκ νέου το 2006 ως συστατικό στοιχείο της εν ζωή χλωρίδας του Ιερού Βράχου, χάρη στον Έλληνα βιολόγο Γρηγόρη Τσούνη». β) Να δείτε το Οικολογικό Ντοκιμαντέρ παραγωγής GEO σε τρία μέρη Ά μέρος – Β΄ μέρος– Γ΄ μέρος σ΄ αυτό το μέρος υπάρχει η αναφορά στο φυτό Micromeria acropolitana, θέμα που αποτέλεσε αντικείμενο μουσικής σύνθεσης για Άρπα του Μιχάλη Κουμπιού.







Πηγές

Γρηγόρης Τσούνης, Λάμπρος Τσούνης, Κιτ Ταν: http://www.greenapple.gr/articlesdesc.php?id=455
MICROMERIA ACROPOLITANA - Τη θεωρούσαν χαμένη, την ξαναβρήκαν στην Ακρόπολη!, Καθημερινή, 08 Αυγ. 2009
Kit Tan, Gregory Tsounis & Lambros Tsounis: http://www.bio.bas.bg/~phytolbalcan/PDF/16_2/16_2_08_Kit_Tan_&_al.pdf
Sonja Siljak - Yakovlev, Kit Tan, Gregory Tsounis & Lambros Tsounis: http://www.bio.bas.bg/~phytolbalcan/PDF/17_2/17_2_06_Siljak_Yakovlev_&_al.pdf
Γρηγόρη Τσούνη. ΑΚΡΟΠΟΛΗ: ΕΝΑ ΜΝΗΜΕΙΟ ΦΥΣΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ. Αρχαιολογία και Τέχνες, τεύχος 113: http://www.archaiologia.gr/wp-content/uploads/2011/07/113-10.pdf
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%BA%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%CF%82#cite_note-Lamiaceae-1
http://www.greenapple.gr/articlesdesc.php?id=372
file:///C:/Users/user/Pictures/Saved%20Pictures/Fysi126web%20(2).pdf
http://www.greenapple.gr/articlesdesc.php?id=600
http://www.archaiologia.gr/wp-content/uploads/2011/07/113-10.pdf
http://www.naturefriends.gr/2014/04/micromeria-acropolitana.html

Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2016

Oμιλία από τον Μύρων μ. Παβένο με τίτλο «Η επίδραση του ήχου στην ανάπτυξη των φυτών»


Την Παρασκευή 08 Ιανουαρίου 2016 και ώρα 16:00,
θα πραγματοποιηθεί ομιλία από τον Μύρων μ. Παβένο
με τίτλο

«Η επίδραση του ήχου στην ανάπτυξη των φυτών»

στο ξενοδοχείο  HILTON ATHENS στα πλαίσια του Διεθνούς Οικονομικού Forum ΜΟΝΕΥ SHOW, υπό την Αιγίδα της Ελληνικής Ακαδημίας Τέχνης και Πολιτισμού.


Η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό.


HILTON ATHENS – Λ. Bασιλίσσης Σοφίας 46 – Αθήνα
( αίθουσα Ερατώ ΙΙΙ )

https://www.facebook.com/events/906280112754388/

Ονοματεπώνυμο : Μύρων μάγιως Παβένος
 Χρόνος και τόπος γέννησης :1980-Ηράκλειο Κρήτης. 
Πτυχιούχος Τεχνολόγος Γεωπόνος (ΤΕΙ Ιονίων Νήσων τμήμα Βιολογικής Γεωργίας).
• Απόφοιτος Τεχνικού Επαγγελματικού Λυκείου (τμήμα Φυτικής Παραγωγής). 
• Σεμινάριο με τίτλο «Οργάνωση & Διαχείριση Παραγωγής Βιολογικής Ελιάς» διοργάνωση Κέντρο Επαγγελματικής Κατάρτισης -αναπτυξιακή Κρήτης-στο πλαίσιο του έργου «κατάρτιση στα πλαίσια των ολοκληρωμένων παρεμβάσεων αγροτικής ανάπτυξης (ΟΠΑΑΧ).
• Σεμινάριο με τίτλο «Προστασία Ανάπτυξη Ανόρθωση Διαχείριση και Ανάδειξη Δασών και Φυτικού Περιβάλλοντος (Αειφόρος Ανάπτυξη) Διοργάνωση Ευρωπαϊκό πρόγραμμα «δράση κινητικότητας ΙΙ» φορέας υλοποίησης Σχολή Γεωτεχνικών Επιστημών Τμήμα Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. 
• Δ΄ Πανγκρητιο σεμινάριο μουσικής διοργάνωση Ιερά Μητρόπολη Κίσσαμου -Καστελιού & Ωδείο Γ.Μπουχαλάκη Χανιά. 

ΕΡΓΑΣΙΕΣ
 • «Η επίδραση του ήχου στην ανάπτυξη των φυτών».
 • Έκδοση εντύπου με θέμα «προστασία ανάπτυξη ανόρθωση διαχείριση και ανάδειξη δασών και φυτικού περιβάλλοντος (αειφόρος ανάπτυξη) διοργάνωση ευρωπαϊκό πρόγραμμα «δράση κινητικότητας ΙΙ» Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2015

Σεμινάριο για το κλάδεμα της ελιάς -τεχνικές και εκμηχάνιση στην αίθουσα της "Χρυσής Τομής"


Ο Σύνδεσμος Πνευματικής & Κοινωνικής Δραστηριότητας Κερατέας «ΧΡΥΣΗ ΤΟΜΗ» και ο Αγροτικός Συνεταιρισμός Κερατέας , στοχεύοντας στην αναβάθμιση της γνώσης και στην εκπαίδευση του αγροτικού πληθυσμού της περιοχής διοργανώνουν διήμερο σεμινάριο με θέμα:

ΤΕΧΝΙΚΕΣ, ΕΚΜΗΧΑΝΙΣΗ ΚΑΙ ΕΙΔΗ ΚΛΑΔΕΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΙΑΣ


Ομιλητής και εκπαιδευτής θα είναι ο Σαμούτης Θεόδωρος, MSc Γεωπόνος με αντικείμενο την εκμηχάνιση των καλλιεργειών στην Περιφέρειά μας.

Στόχος του σεμιναρίου είναι η ενημέρωση των ελαιοκαλλιεργητών για τις διάφορες τεχνικές στην καλλιέργεια της ελιάς και ιδίως για την εκμηχάνιση και τα είδη κλαδέματος. Το πρόγραμμα του σεμιναρίου είναι το εξής:

Το Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2015 και ώρα 7:30μ.μ. στην αίθουσα της «ΧΡΥΣΗΣ ΤΟΜΗΣ», Λ. Αθηνών – Σουνίου 55, κεντρική πλατεία Κερατέας θα γίνει θεωρητική προσέγγιση και ελεύθερη συζήτηση με θέμα την ελαιοκομία.

Την Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2015 και ώρα 11:30 π.μ. θα πραγματοποιηθεί το πρακτικό μέρος, με εκπαίδευση στο κλάδεμα ελαιόδεντρων από τους συμμετέχοντες όπου θα γίνει ανάλυση του τρόπου κλαδέματος. Συνάντηση στον Δημοτικό χώρο στάθμευσης Κερατέας (επί της Κυπρίων Αγωνιστών) ώρα 11:30 π.μ.

Η συμμετοχή είναι δωρεάν αλλά πρέπει να γίνει κράτηση θέσης στον υπεύθυνο - επιμελητή του σεμιναρίου Αθανασίου Παναγιώτη τηλ:6945101921(καθημερινά 20:00-22:00 ή με SMS)
ή στα γραφεία του συλλόγου Λ.Αθηνών-Σουνίου 55 Tετάρτη, Παρασκευή 19:00-21:00, τηλέφωνο 2299069850
ή στα γραφεία του Αγροτικού Συνεταιρισμού Κερατέας καθημερινά 19:00-21:00 τηλέφωνο 2299068640.

To σεμινάριο διεξάγεται με την στήριξη της επιχείρησης του κ. Στάθη Τσομίδη με Βιομηχανικά είδη – Εργαλεία – Μηχανήματα, 3o χλμ Λεωφ. Παιανίας- Μαρκοπούλου 19002 Παιανία τηλ:210-6642747.

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015

Η πώληση ελάτων καταστρέφουν τα δάση ; ΜΥΘΟΣ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;

Γράφει η Φωτεινή Καραμούζη / Συντάκτρια - Παιδοψυχολόγος, Ιδρύτρια Ulysses

Συχνά ακούμε από ανθρώπους λόγω αγνοίας τους ή κινούμενοι από άλλα συμφέροντα, τη φράση «αχ τα καημένα τα δεντράκια γιατί τα κόβουν, χαλάνε το δάσος!» Η επιστολή αυτή έχει σκοπό να ενημερώσει και να εξηγήσει γιατί αυτού του είδους οι διατυπώσεις είναι λανθασμένες.

Θα μιλήσω για τον ορεινό όγκο Χολομώντα στη Χαλκιδική όπου υπάρχουν αυτή τη στιγμή φυτώρια ελάτου και τείνουν να εκλείψουν λόγω της ασυνείδητης συμπεριφοράς κάποιων. ΟΧολομώντας ήταν πριν λίγα χρόνια ένας άγονος τόπος καθώς δεν υπάρχουν και πολλές ευκαιρίες καλλιέργειας εκεί. Οι κάτοικοι ξεκίνησαν την καλλιέργεια ελάτου και έχουν κατορθώσει μέσα σε λίγα χρόνια να φτιάξουν ένα θαυμάσιο τοπίο. Η καλλιέργεια ελάτου είναι πολύ δύσκολη καθώς το έδαφος και τα χωράφια είναι δύσβατα, σε πλαγιές, σε χαράδρες και το χειμώνα ειδικά είναι δύσκολο να περιποιηθούν.



Επιπλέον η ενασχόληση με το επάγγελμα αυτό της γεωργίας είναι πολυέξοδο καθώς απαιτείται καθημερινό πότισμα το καλοκαίρι, περιποίηση και όργωμα του εδάφους και πληρωμή φόρου για κάθε ένα δέντρο που κόβεται για να αποκτήσει τη νόμιμη σφραγίδα του. Οι περισσότεροι συμφωνούν πως εκτός από κουραστικό είναι και ασύμφορο το επάγγελμα του ελατοπαραγωγού (κι αν θεωρήσουμε πως ένα δέντρο χρειάζεται 10-15 χρόνια να αναπτυχθεί σε ένα ικανοποιητικό ύψος) αλλά σας τονίζω πως είναι δύσκολο να καλλιεργηθεί οτιδήποτε και να φυτρώσει σε τέτοιο υψόμετρο κάτω από αυτές τις συνθήκες. Άρα οι επιλογές των κατοίκων είναι λίγες και δυστυχώς αν δεν τους στηρίξουμε στο εισόδημα τους τότε ουσιαστικά προωθούμε και το φαινόμενο της αστυφιλίας καθώς οι περισσότεροι από αυτούς αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τον τόπο τους και να αναζητήσουν νέες δουλειές. Η αλήθεια είναι πως όλο και λιγότεροι νέοι ασχολούνται με το επάγγελμα και οι παλιοί είναι αδύνατο να το αλλάξουν και να μάθουν να κάνουν κάτι άλλο.

Οι καλλιέργειες του ελάτου είναι όπως κάθε γεωργική καλλιέργεια. Όπως η παραγωγή ντομάτας, βαμβακιού έτσι είναι και η παραγωγή ελάτου. Το έλατο δεν φυτρώνει από μόνο του χρειάζεται σπόρο που σημαίνει πως τα έλατα που βλέπουμε είναι φυτωρίου. Κάθε χρόνο υποχρεούμαστε να κόβουμε ένα συγκεκριμένο αριθμό δέντρων καθώς δεν θέλουμε να ερημώσουμε τελείως το χωράφι μας αλλά πρέπει να κόβονται τα δέντρα για να αποφευχθεί η πυκνότητα με σκοπό την αντιπυρική ζώνη. Ενημερώνω ότι οι κάτοικοι των ορεινών περιοχών είναι περισσότερο οικολόγοι απ’όσο όλοι εμείς καθώς αγαπούν τη φύση, την προστατεύουν, την περιποιούνται, την αναζωογονούν, τη σέβονται. Τα πλαστικά έλατα είναι ανθυγιεινά καθώς αναδύουν βλαβερές ουσίες λόγω του υλικού και φυσικά είναι μη ανακυκλώσιμα.



Ας εξαλείψουμε το μύθο ότι αυτοί που πουλάνε έλατα καταστρέφουν τα δάση, ας κατανοήσουμε πως είναι το ίδιο όπως αγοράζω απ’ το μανάβη ντομάτες, αγγούρια, είναι είδος προς κατανάλωση και το έλατο, πρέπει να κόβονται δέντρα για να αναζωογονείται το έδαφος, να οργώνεται και να γίνεται πιο εύφορο. Ας δούμε αυτούς τους ανθρώπους την επόμενη φορά που θα τους συναντήσουμε με πιο θετικό μάτι, ας αναλογιστούμε πως οι άνθρωποι αυτοί εργάζονται για ένα μισθό μακριά από τις οικογένειες τους για όλες τις γιορτές, περιμένοντας να πάρουν λίγα χρήματα που θα τους εξασφαλίσουν τον υπόλοιπο χρόνο, μένοντας σε τροχόσπιτα μήνα Δεκέμβριο, για περισσότερο από ένα μήνα συνήθως και για να πουλήσουν κάθε δενδρύλλιο που τόσα χρόνια περιποιόντουσαν σαν παιδί τους στην τιμή των 15 – 20 ευρώ ή και περισσότερο αλλά σίγουρα όχι υπερβολικό.

Σκεφτείτε το τόσα πράγματα αγοράζουμε αυτές τις ημέρες τα περισσότερα άχρηστα ή απλώς περιττά και πόσο αυτά τα χρήματα κάποιοι τα περιμένουν ανυπόμονα. Άλλωστε η παράδοση μας δεν προέβλεπε ποτέ στόλισμα πλαστικού δέντρου!

Δείτε το σαν επένδυση και δεν θα μετανιώσετε, η συνείδηση σας θα σας ανταμείψει!

The world-helpers' greenhouse

The Worldhelpers' Greenhouse: ιδρύθηκε το 1996 απο μια παρέα μαθητών σε κάποιο χωριό υποκινούμενοι απο την αγάπη τους για την φύση και τον τόπο τους καθώς και απο την ανάγκη προστασίας ενός περιβάλλοντος γύρω τους που ολοένα αλλοιωνοταν εξαιτίας της εμπορικής υπερεκμετάλλευσης του. Εξοργισμένοι πολλές φορες απο την αλόγιστη χρήση πόρων και κερδοσκοπίας εις βάρος της χλωρίδας, της πανίδας αλλα και του ίδιου του ανθρώπου η ομάδα αυτη έφτασε σε σημείο να επηρεάσει ως ενα βαθμό την κοινοτικη - τοπική δραστηριότητα παρα το νεαρό της ηλικίας τους μεσα απο επιστολές προς εξουσιαστικούς φορείς, καμπάνιες, εξορμήσεις, δρασεις, ενημερωσεις κοινού και συμπράξεις με άλλους περιβαλλοντικους οργανιςμους ή τουλάχιστο να τονίσει την σημασία διατήρησης παρθένων περιοχών ως προς την παγκόσμια ισορροπία.

Σημερα υπέρμαχοι ακόμη της διατήρησης αυτής της ισορροπίας, οργανωμένοι ο καθένας και σε αλλες οργανώσεις και φορείς συσπειρώνονται ετησίως για χάριν της φιλίας και συνεργασίας τόσων ετών αλλα και για την ανανέωση στόχων. Αφανείς ήρωες που δραστήριοποιουνται πια σε δραςεις περιβαλλοντικού και ανθρωπιστικού χαρακτήρα, κρατώντας χαμηλό προφίλ και προσπαθώντας παντα για την προσωπική αλλα και συλλογική εξέλιξη καθώς και ενασχόληση με τα κοινά, οι the Worldhelpers Greenhouse υποστηλωνουν ακομα το "πράσινο σπίτι" τους και προσφέρουν βοήθεια και ενημέρωση παντα με σεβασμό προς την επαγγελματική δραστηριότητα της εκάστοτε βιομηχανίας χωρίς να θέλουν να θίξουν τα συμφέροντα κανενός αρκεί ομως να μην βλάπτουν και τα συμφέροντα της ανθρωπότητας. Πέραν ομως των περιβαλλοντικών και ανθρωπιστικών δράσεων τους η ομάδα αυτη στόχευε παντα στην αυτομορφωση και στην μετάδοση γνώσεων ως προς εξέλιξη του πλανήτη γενικότερα.


Διαβάστε περισσότερα για τον Ταξιάρχη Χαλκιδικής http://www.taxiarchis.net/index.php/-mainmenu-44?showall=1&limitstart=

Πηγή http://www.e-charity.gr/article.php?cat=Oikologia&subcat=Planet&tef=December&y=2014&num=1